در یك شبكه كامپیوتری سرویس ها و خدمات متعددی از طریق سرویس دهندگان مختلف در اختیار سرویس گیرندگان قرار می گیرد . اختصاص پویای اطلاعات مربوط به آدرس دهی IP توسط سرویس دهنده DHCP ( برگرفته از Dynamic Host Configuration Protocol ) ، نمونه ای در این زمینه است .
DHCP ، پس از پروتكل BOOTP مطرح و مهمترین هدف آن تامین اطلاعات مورد نیاز یك ایستگاه و یا سایر دستگاه های شبكه ای در ارتباط با پروتكل TCP/IP است . بدین منظور از سه روش متفاوت استفاده می گردد :
- اختصاص اتوماتیك : در این روش سرویس دهنده DHCP یك آدرس دائم را به یك سرویس گیرنده نسبت می دهد .
- اختصاص پویا : متداولترین روش استفاده از سرویس دهنده DHCP در یك شبكه می باشد كه بر اساس آن سرویس دهنده یك آدرس را به صورت پویا در اختیار سرویس گیرنده قرار می دهد . آدرس نسبت داده شده به سرویس گیرنده بر اساس مدت زمان مشخص شده توسط سرویس دهنده DHCP تعیین می گردد ( محدود و یا نامحدود )
- اختصاص دستی : در این روش كه معمولا" توسط مدیران شبكه استفاده می گردد ، یكی از آدرس های موجود در بانك اطلاعاتی سرویس دهنده DHCP به صورت دستی به یك سرویس گیرنده و یا سرویس دهنده خاص نسبت داده می شود ( Reservations) .
در صورتی كه پیكربندی پروتكل TCP/IP بر روی یك كامپیوتر بگونه ای انجام شده است كه كامپیوتر و یا دستگاه شبكه ای مورد نظر را ملزم به استفاده از خدمات سرویس دهنده DHCP می نماید ( تنظیمات انجام شده در صفحه Properties پروتكل TCP/IP ) ولی در عمل سرویس دهنده وجود نداشته باشد و یا سرویس گیرندگان قادر به برقراری ارتباط با آن نباشند و یا برای سرویس دهنده DHCP مشكل خاصی ایجاد شده باشد ، تكلیف سرویس گیرندگان و متقاضیان استفاده از خدمات سرویس دهنده DHCP چیست ؟
در چنین مواردی سرویس گیرندگانی كه بر روی آنان یكی از نسخه های ویندوز ( به جزء ویندوز NT ) نصب شده است ، می توانند از APIPA ( برگرفته از Automatic Private IP Addressing ) استفاده نمایند . با استفاده از سرویس فوق كه صرفا" در شبكه های كوچك قابل استفاده خواهد بود ( حداكثر 25 دستگاه موجود در شبكه ) ، هر یك از سرویس گیرندگان می توانند به صورت تصادفی یك آدرس IP خصوصی را به خود نسبت دهند .