ناتو سازمانی بود كه در دوران پس از جنگ جهانی دوم برای اجرای پیمان آتلانتیك شمالی در سال 1949 تشكیل شد. در سالهای اولیة بعد از جنگ جهانی دوم و در واكنش به توسعه طلبی های شوروی سابق در كشورهای اروپای شرقی و مركزی در ماه مارس 1948 پنج كشور انگلیس، فرانسه، بلژیك، هلند و لوکزامبورگ با امضای معاهده بروكسل اتحادیه دفاع جمعی را تشكیل دادند. سپس این كشورها از كشورهای دانمارك، ایسلند، ایتالیا، نروژ و پرتغال دعوت به پیوستن به این فرآیند را كردند، دو ماه بعد با پیوستن كانادا و آمریكا به این جمع در چهارم آوریل سال 1949 پیمان آتلانتیك شمالی در واشنگتن به امضا رسید و ناتو تشكیل شد. پس از تشكیل ناتو در سال 1949 با عضویت 12 كشور به مرور كشورهای عضو آن افزایش یافته است. یونان و تركیه در سال 1952، آلمان در سال 1955، اسپانیا در سال 1982، و جمهوری چك، مجارستان و لهستان در سال 1999 به ناتو پیوستند. همچنین در گسترش این سازمان به شرق در سال 2004 با پیوستن كشورهای بلغارستان، استونی، لتونی، لیتوانی، رومانی، اسلواكی، و اسلوونی تعداد اعضای ناتو به 26 كشور افزایش یافته است. در مرحله جدید گسترش اعضای ناتو با پیوستن كشورهای آلبانی و كرواسی از ابتدای آوریل 2009 تعداد اعضای این سازمان به 28 كشور افزایش یافت[1].
به طور كلی اعضای ناتو را در یك جمع بندی می توان به شرح زیر نام برد:
اسپانیا، استونی، اسلوواكی، اسلوونی، انگلیس، ایتالیا، ایسلند، آلبانی، آلمان، آمریكا،
بلژیك، بلغارستان، پرتغال، تركیه، جمهوری چك، دانمارك، رومانی، فرانسه، كانادا، كرواسی، لتونی، لوكزامبورگ، لهستان، لیتوانی، مجارستان، نروژ، هلند و یونان.
[1] - دكتر علی صباغیان، همان منبع